Pirminius, urschpringlisch: Primenius odder Priminius,[1] (* um 670; † 3. November 753 im Kloschder Hornbach) war e Kloschdergrinder unn Heilischer. Er is de Patron vun de Palz, vum Elsass, vun de Insel Reichenau unn Schdadtpatron vun Innsbruck. De Nome vun Bärmesens un die Familienome "Pirmann" un "Pfirrmann" komme vun ihm.

Neigodisches Schdondbild vum Heilische Pirminius beim Kloschder Murbach
Modernes Schdondbild om Zugongsdomm zu de Insel Reichenau
Wabbe vun de sellemols selbschdschdändische Gemää Bierbach/Saar

Soi Läwe Schaffe

Ma wäs net, wo'rer her kòm iss. Die Hischdoriger männe, er kennt aus Irlond, Siedweschd-Gallie odder aus Paris geschdommt honn. De hailische Pirminius gilt als der Glauwensbot vum siedweschdaitsche Raum un vum Elsass. Er war enner vun de Wonnermönche, wo im fränkische Raich de chrischtlische Glawe gepreddicht honn un es kärchliche Läwe nai organisiert honn. No de Velkerwonnerungszait hat's nämlich unner de Fronke noch viel Lait gäb, wo Òhänger vun vorchrischdliche Relischiòne ware. De Pirminius hat im Ufftrach vun de Karolinger gehonneld, schbeziell vun denne ihrm Hausmaier Kall Matell.

Ennie vun soine wischtigschde Tätischkaite war die Grindung vun Kleschder, denne er die Ordensreschel vum Hailische Benedikt vun Nursia gäbb hat und wo vun zentraler Bedaitung fa die Glauwensverkindischung in de jewailisch Geschend wor sin. Pirminius kommer als Vorlaifer vum Reformabt Benedikt vun Ariane vaschdehe, der wo 817 alle Kleschder im fränkische Raich enner benediktinische Uffsischd unnerschdellt hat.

724 hat er es Kloschder Mittelzell uff de Bodenseainsel Raischenau uffgebaut, donn noch mehrere Kleschder zwische Schwarzwald un Vogese, wie Gengebach, Murbach, Waißenburch, Maursmünschder un Naiwailer. Um 730 hatter die erscht Kerch bai Murrhardt errischdet. Er hat es Kloschder Schuttern ernaiert. Zuletscht hatter 742 donn es Kloschder Hornbach bai Zweebrigge uffgebaut, wo'rer donn 753 a geschdorb un begrab wor is. Soi Reliquie sin no de Ufhebbung vum Kloschder Hornbach während de Reformazion zuerscht 1573 no Schbaya und 1588 no Innsbruck gebrung wor.[1] Nodemm ma 1953 soi Grab widder entdeckt hat, sin e Däl vun de Reliquie zurickgäb wor. Sie sin hait in Hornbach, Schbeyer un Bärmesens.

Hait häse es Schdudiehoim St. Pirmin, e Buwe-Internat in Dòhn un de katholische Kollech St. Pirmin in Sasbach, awwer a Parraie un Kärche in Godromschdä un in Bärmesens soi nome.

In ennrer Metzer Hondschrift vum End vum achde Johrhunnerd wärd Pirminius schun als "Sanctus", also als Hailischer, bezaichnet.

Werge Schaffe

  • Scarapsus, (Ursmar Engelmann: Der heilige Pirmin und sein Pastoralbüchlein, eingeleitet und ins deutsche übertragen. Sigmaringen 1976)

Lideradur Schaffe

  • Michael Görringer: Pirminius – Geschichte des linken Rheinufers vorzüglich der bayerischen Pfalz … besonders die Einführung, Verbreitung des Christentums. Wahrburg, Zwäbrigge, 1841
  • Ursmar Engelmann: Pirminius: Mönch, Bischof und Missionar, Benediktinische Monatschrift 29 (1953), 452-459.
  • Arnold Angenendt: Monachi peregrini; Studien zu Pirmin und den monastischen Vorstellungen des frühen Mittelalters. Münche 1972 ISBN 3-77050-605-7
  • Hans Ammerich: Hl. Pirminius. Sadifa Media, Kehl om Rhoi 2002. ISBN 3-88786-183-3
  • Richard Antoni: Leben und Taten des Bischofs Pirmin – die karolingische Vita . Mattes, Heidelberch 2005. 2. erw. Aufl. ISBN 3-930978-82-2

Änzelnoweise Schaffe

  1. 1,0 1,1 Hans Ammerich: Pirminius: Vor 1.250 Jahren: Der pfälzische Glaubensbote Pirmin stirbt in Hornbach. Bezirksverband Pfalz

Weblinks Schaffe