Dialegd: Schbaimarisch

S'Tu-quoque Agumend (ladainisch fa „aa du“) ischn Deng'gfehla än logische Feelschluss unnen redorische Gniff, baidema vasuchd, ä Agumend zu schwäsche, womma zaische konn, dassde G'schbrächsgeschna des jo a selwa machd odda schunschd irschendwie domid im Widdascbhruch schdehd, wassa do saache dud. Ma vaglaischd die Posizion odda Tees middm Vahalde vun soim Gescheniwwa unn zaischd odda konschdruierd do än Widdaschbruch. Dodmid werd donn die Ausaache als Uuglabwirdisch unn falsch z'rigg'gwiese. De Urschbrung lischd in de ledschde Worde vum Caesar "καὶ σύ, τέκνον " (aa du, moin Sohn), iwwaliefad vum Sueton (Kaiserviten I, 82).

Baim tu quoque vasuchdma die moralisch B'reschdischung vunna Person fa ä Aussach, B'haubdung, Vorschrifd uffzuschdelle etc., zu erschidarre, indema sachd, dass die Person donn awwa biddschää sisch selwa dro halde muss. Odda onnaschd, wonn jemond ebbes sisch unn onnare zugschdeje dud, konn die Person nedd bledzlich in bschdimmde Fäll was onnares männe unn tadle. Des heesd, wonn g'zaischd werre konn, dass ä Person sisch jo selwa ganedd on des halde dud, wasse predischd, donn werd gschlosse, dass die Aussach, B'haubdung, Vorschrifd etc. zu Ureschd uffgschdelld worre unn deswesche falsch isch, zurigggnumme werre muss unn nemme bnudzd werre derf.[1]

Unn des ischn logischa Fehlschluss, weil ausm Fehle vunna moralische B'reschdischung zuna Aussach, B'haubdung, Vorschrifd etc. nedd die Falschhaid do'd'vu folschd. Awwa des moralische Agumend isch schwach, wails jo soi konn, dass die Person ihr Osischde g'ännad hodd odda awwa Grind fa Ausnohme hodd.

Des Agumend will die moralisch Audorided unnagrawe unn deswesche ischs tu-quoque Agumend umso wirgsoma, je mehr sisch de Geschna als moralisch iwwalesche präsendiere konn.[2]

Des Agumend komma als Variond vum Argumentum ad hominem unnem Whataboutism vaschdeje[3] unn kummd gern gesche moralischi Oiwend, B'werdunge unn Vorschrifde zum Oisadz.[1]

Baischbiel Schaffe

Ä tipisches Baisbiel isch:

A saachd zu B: „Bessa wonn nedd soviel saufschd.“
Dodruffhie sachd B zu A: „Du saufschd doch selwa a viel!“

De Druchschluss Schaffe

S'Tu quoque Agumend folschdm Muschda[4]


De A määnd P.
De B saachd, dass die Wohrhaid vun dem P, wasde A saache dud, nedd mit dem iwwaoischdimmd, wassa mol frija gsachd odda gmachd hodd.
Druchschluss: Deswesche isch P falsch.

De Druchschluss lischd dorin, dass des ä moralisches B'werdung vum A indem wassa gsachd odda gmachd hodd, nigx midm Agumend odda Ausaach X zu due hodd.[5] Des werd a gern als Roda Herring Tagdigg vawend unn ischä Variond vum Argumentum ad hominem Druchschluss, wuma Aussache vun Laid zuriggwaise dud, indemma Faggde odda Bhaubdunge iwwa die Laid b'nudzd,umse uuglaawwirdisch erschoine zu losse.[6]

Im Reschd Schaffe

S'Tu quoque Agumend konn erfolschraisch inde Reschdschbreschung soi. Zum Baischbiel konn ä Briwadreschdlische B'grindunge gesche Fordarungen vunna onnare Vadrachspadai zulässisch soi, wonnse sisch selwa nedd onde Vadrach halde duen.[7] Weschede sog'nonde synallagmatische Vagnibfung vun Laischdunge unn Geschelaischdunge hoddä Vadrachsuutreuje vun änna Padai Auswirgunge uff ihr Fordarunge ausm Vadrach.[8] Im Abaidreschd konns tu quoque a ä Roll schbiele. So konn zum Baischbiel kä Klaach erhowe werre, wonn Froche beide Oischdellung nedd rischdisch b'ondword worre, awwa die Froche reschdlisch uuzulässisch gwesd sinn. Des heesd, dassma ausm Ureschd, desma gescheniwwa onnare b'gongen hodd, kä Reschd ablaide konn.[9] Im effendlische Reschd unnem Schdrofreschd isches onnaschda. S'hodd zum Baisbiel kä Reschd uff Glaischvähonldung im Ureschd. Unnim Weddb'werbsreschd gilds nochde agduell Reschdschbreschung a nedd.[10]

Im Velgareschd schbields tu quoque weschede Geschesaidischkaid ä grossi Roll.[11]

Die Vadaidischung baide Nirnberscha Brozesse isch des tu quoque a b'nudzd worre. Im Brozess geschede Nazi-Grieschsvabrescha Klaus Barbie hodd soin [[Anwalt}Owald]] de Jacques Vergès agumendierd, dass im Algerijegriesch die frozesische Offizier wiede General Jacques Massu ähnlische Grieschsvabresche b'gongen hodd, wie die, wuma em Barbie yur Laschd leschd. Unn deswesche hedd de frozesische Schdaad kä moralisches Reschd de Barbie vor G'rischd zu schdelle. Die tu quoque Vadaidischung hodds G'rischd, wude Barbie vaurdaild hodd, awwa zurigg'g'wiese.[12]

Gugschd a uff Schaffe

Bischa Schaffe

  • Jonas Pfister: Werkzeuge des Philosophierens. Stuttgart, Reclam 2013 (Reclams Universal-Bibliothek Nr. 19138), ISBN 978-3-15-019138-5, S. 126 f.
  • Sienho Yee: The Tu Quoque Argument as a Defence to International Crimes, Prosecution or Punishment. Chinese Journal of International Law, Vol. 3, No. 1 (Cumulative No. 5), 2004, S. 87–134 (PDF).

Vawais Schaffe

  1. 1,0 1,1  Hubert Schleichert: Wie man mit Fundamentalisten diskutiert, ohne den Verstand zu verlieren. 4 Auflage. C.H. Beck, München 2005, ISBN 978-3-406-42144-0, S. 47.
  2.  Hubert Schleichert: Wie man mit Fundamentalisten diskutiert, ohne den Verstand zu verlieren. 4 Auflage. C.H. Beck, München 2005, ISBN 978-3-406-42144-0, S. 74.
  3.  Douglas Walton: Ad hominem arguments (Studies in rhetoric and communication). 4 Auflage. Tuscaloosa, Alabama University Press, Alabama 1998, ISBN 978-0-817-30922-0, S. 2.
  4. Fallacy: Ad Hominem Tu Quoque. Abgerufen am 24 November 2015.
  5. Nathaniel Bluedorn, The Fallacy Detective, 2002, isbn 0-9745315-0-2, Seite 54
  6. Logical Fallacy: Tu Quoque. Fallacyfiles.org. Abgerufen am 17. Juni 2014.
  7. Bundesgerichtshof (BGH), Urteil vom 13. November 1998 – V ZR 386/97, NJW 1999, 352, beck-online.
  8. Gunther Teubner: Gegenseitige Vertragsuntreue. Rechtsprechung und Dogmatik zum Ausschluss von Rechten nach eigenem Vertragsbruch. Mohr Siebeck, Tübingen 1975, ISBN 3-166-37411-6, S. 108.
  9. Artikel tu quoque im Glossar von lexexakt.eu, online, abgerufen am 05. Dezember 2020
  10. Vgl. etwa LG Berlin, Entscheidung vom 17. September 2002 – 103 O 102/02.
  11. Lothar Philips: Über Relationen – Im Rechtsleben und in der Normlogik. In: Rechtstheorie 1981, Beiheft 3, S. 123, 127.
  12. William Cohen, The Algerian War, the French State and Official Memory, Seiten 219-239 [S. 230], Réflexions Historiques, 28(2), 2002, jstor 41299235