Dialegd: Schbaimarisch

De Redscha (gschriwwe Retscher) ischä Ruin inde Schmaimara Aldschdadd, newede Draifaldischkaidskeäasch inde Nee vum Holzmaagd visawie vum Fischmaagd. Oandie Ruin kummdma iwwa die St. Veldgass unn iwwade Gaade vunde Draifaldischkaidskeäasch.

Redscharuin unn Magaredekapell um 1830

Gleeni Gschischd

Schaffe

De Redscha ischde änzigschd iwwrischgbliwwene Reschd vunnem Brofoanbau in Schbaija ausm 13. Jahunnad (isch schun 1241 eaweend worre), wu de Schbaimara Schdaddbrond als Ruin iwwaschdone hodd. S'isch mol ä Padrizjahaus gwesd, wu nochm Eabauwa Retschelinus heese dud. Die Schbaimara Padrizjafamilije Retschlin hawwen do mol'n'Hof unn mearare Haisa kabd. Ma klaabd, daß die Ruin mol s'Haubdwohnhaus gwesd isch. De Bau hoddmol fia Schdoggweag kabd unn dodvu sinn noch die Mauware vun drai Schdegg do. Eahalde gbliewe sinn a noch Skulbdure onde Feschdare. Die Schdadd Schbaija hodd oam 27. Oktober 1495 de Redscha iwwanumme vum Dummkabidula Johann Kranich von Kirchheim, zsomme midsoim Bruda, em Heinrich, soina Kusine Praexedis unnem Matthias von Rammung alsde Bvollmeschdischde vun soim Schwaacha Albrecht V. Göler von Ravensburg.[1][2] Inde Joa vun 1628 bis 1648 hodd die Luddagmoind de Redschaf als Bedsaal bnudzd. Nochm Pelsische Eawfolschegriesch hoddma donn newede Ruin vum Redscha die die Draifaldischkaidskeäasch hiegschdelld.

Websaide

Schaffe

Bischa unn Gwelle

Schaffe

Vawais

Schaffe
  1. Wolfgang Eger: Geschichte der Stadt Speyer, Kohlhammer Verlag, 1983, ISBN 3170080377, S. 443
  2. Konrad von Busch, Franz Xaver Glasschröder, Chorregel und jüngeres Seelbuch des alten Speyerer Domkapitels, Speyer 1923, S. 276, 277