Text:E luostig Foawil
Peter Geibel (1841-1901)
E luostig Foawil
D'r Bock met Hörner ean meat Boat,
Der horr eam Wisseborn gesoaffe,
Sei Konterfei woar all d'r Stoat
Eam Wasserspiehl goar wuhl getroaffe.
Etz, wäi'r su seih Bild betroacht,
Do sahr e zou sich: „Donnerwetter!
Aich sei e Kerl doach all di Proacht;
Uf weit ean braat eaß kahner netter.“
„Woas hun aich näit'n stolze Boat,
Wäi stih meih Hörner koih ean mourig;
Meih Aage rolle wäi e Road. –
Aich seih e Held eam Streit su blourig.“
„Meih Steamm, däi eaß d'm Donner gleich;
Meih Körper träht d`r Mannhaat Stempil.
Woas seih di annern gähje maich? –
Nur oabgeleabter ahle Krempil.“
„Härr'aich de Wolf eatz ean de Goarn –
'S deat sein Innergang bedeure;
'R wir meat Haut ean Huhr veloarn;
Bloutboad gebs, - Gott solls veheure!“
Doch harr e knapp d's Wort gesaht,
Do guckt d'r Wolf schschund henne üwern ...
Herr Jeses, woas e Herzelaad! –
Woas wird de Bock e Bloutboad liwern ...
Etz frehkt d'r Wolf: „Häi, geab Beschaad,
Bei mir met deiner Kraft se poche?
Woas hoste häi voh mir gesaht?
Etz meat d'r Foarb eraus, dou Knoche!“
D'r Bock, der woar für Schrecke daab -;
Ihm deucht, daß heh geleabt ohm längste –
Nooch zirrerte wäi Äspelaab
On stammilt dann ean dausig Ängste:
„Aich waaß wahrhaftig nix devoh –
Aich hun beim Trunk, beim volle Kiwwel,
Di Äußering eam Suff gedoh ...
Gevoarremann, nomms nur näit üwil -.“